ایدز

ساعت 22:14  ، روی صندلی داروخانه شبانه روزی نشسته ام و منتظرم اسم دخترک را صدا بزنند تا داروهایش را خریداری کنم. خانمی با دو پسربچه حدوداً 3 و 7 ساله ی با نمک سمت راست من نشسته است و پسرها حسابی از سر و کول همدیگر بالا می روند. سمت چپ من یک صندلی خالی هست که پسر جوانی با سن حدوداً 27 سال آن را از آنِ خود می کند. پسرجوان که من قیافه اش را نمی بینم و شَرم زنانه ام هم اجازه نمی دهد سرم را به سمت چپ بچرخانم و به صورتش زُل بزنم ، کتانی های سبز فسفری به پا کرده است و محو شیطنت های پسرک های خوش صورت و به قول خودش بچه آمریکایی شده است.(پسر جوان به آقایی که کنار صندلی اش ایستاده بود میگفت چقدر شبیه بچه آمریکایی ها هستن؟! یعنی ما ایرانی ها اگر بچه موبور و چشم رنگی هم بزاییم بهش میگن بچه آمریکایی!!! آخه ما چقدر خود شیفته ایم ....)

در این میان پسر جوان لاغر اندام و قد بلندی وارد داروخانه شد و به طور ناگهانی با پسر جوان کتانی فسسفری آشنا درآمد و گفت : سلام داداش اینجا چیکار میکنی؟ پسر کتانی فسفری گفت: مریضم ، اومدم دارو بگیرم.

پسر لاغر اندام قد بلند گفت : چقدر لاغر شدی؟رژیم گرفتی یا ورزش میکنی؟

پسر کتانی فسفری گفت: نه بابا گفتم که مریضم . به خاطر اونه که لاغر شدم. ...................... ( این نقطه چینها یعنی آروم حرف زدن و من نتونستم بشنوم چی گفتن)

پسر لاغر اندام قد بلند: آخه چطوری شد؟

پسر کتانی فسفری : حالا نمیشه بگم بعدا بهت زنگ میزنم ، قصه اش مفصله.

پسر لاغر اندام قد بلند : آخه خیلی ناراحت شدم ، چطوری فهمیدی؟

پسر کتانی فسفری:هیچی خیلی ضعیف شده بودم و بی دلیل مریض میشدم. رفتم آزمایش دادم فهمیدم!

خانم سمت راستی من با دو پسرک به ظاهر آمریکایی اش رفته اند و من تمام سلولهای شنوایی ام را بدون اینکه تغییری در چهره و حالت نشستنم مشهود باشد ، بسیج نموده ام تا بفهمم موضوع چیست.

پسر لاغر اندام قد بلند : فهمیدی از چی بود؟

پسر کتانی فسفری: آره بابا ، رفتم در خونه اشون، گفتن شیش ماهه از اینجا رفته.

پسر لاغر اندام قد بلند: داداش خداییش خیلی ناراحت شدم. حالا درمانش چیه؟

پسر کتانی فسفری: درمان؟! هیچی ، دکتر گفته فقط ضعیفت می کنه و سیستم ایمنی بدنت رو اینقدر پایین میاره تا ببینیم چقدر دَووم بیاری.

پسر لاغر اندام قد بلند : ای بابا. اصلا نمی دونم چی بگم. شوکه شدم. خیلی ناراحتم به جون خودت.

قیافه ی پسر لاغر اندام قد بلند اینقدر درهم و متاثر و گرفته است که دلم برایش می سوزد ، البته من صورتش را نمیبینم ولی از لحن و صدایش می شود عمق تاسفش را در چهره اش خواند. من در این لحظه تمام سلولهای شنوایی فضولی ام را مختل کرده و فقط منتظر خواندن اسم دخترک هستم ، نمی دانم به کدامین بهانه جور پلاسم را از صندلی داروخانه شبانه روزی جمع کنم و سریعتر خودم را به خانه برسانم و ضد عفونی کنم. هر چند در ظاهر خیلی معقول و فرهیخته وار نشسته و چون روشن فکران پوزیشن عزیزم با اینکه فهمیدم ایدز داری اما من ازت فرار نمی کنم را به خوبی اجرا می کنم اما واقعا حالم دگرگون شده. ناگهان پسر کتانی فسفری با صدای بلند و خنده ای مسخره در کنارش می گوید: برو گم شو احمق سر کارِت گذاشتم .

پسر لاغر اندام قد بلند : واقعا راست میگی؟

پسر کتانی فسفری: آره بابا گلو درد دارم اومدم دکتر الانم منتظر داروهام رو بگیرم.

در همین حین زنگ گوشی پسر کتانی فسفری به صدا در می آید: آره مامان منتظرم داروهام رو بگیرم. نه بابا گفت یه سرما خوردگی ساده اس.

اسم دخترک را صدا زدند. من با آرامش فراوانی قبض را میگیرم و گورم را از داروخانه گم می کنم. اما خوشحالم هم برای پسر کتانی فسفری و هم برای خودم که با اینکه از درون قُل قُل می جوشیدم ولی لحظه ای هم خودم را جای او تصور کردم و به ماندن روی صندلی ادامه دادم وگرنه من استاد پیچاندن هستم .

یک لحظه تصورش هم در مخیله هیچ بشری نمی گنجد تا چه رسد به واقعیت.

توضیح: این عکس مربوط به تیر ماه سال 95 است ، صبح اول وقت خواستم پولی را که راننده قبلی به من داده بود به راننده مسیر بعدی ام  بدهم که این نوشته حالم را عوض کرد. عکس را در اینستاگرامم گذاشتم و خیلی ها از اینکه من پول را دستم گرفتم هم احساس انزجار کردند.